Het kennismakingsgesprek met Maryse en Patrick vond online plaats vanwege mijn vakantie, maar eenmaal weer thuis hoorde ik dat ik inderdaad de geboorte van hun tweede kindje mocht fotograferen. Ze hadden al een jongetje dat met 38 weken stilgeboren ter wereld was gekomen. Dat maakte dit natuurlijk een erg spannende zwangerschap, en was ook de reden dat Maryse in de 38e week zou worden ingeleid.
In eerste instantie zou ik wachten op het telefoontje dat ze ‘s ochtends vroeg te vliezen zouden breken, maar omdat de vorige bevalling zo snel was gegaan, bedacht ik me en besloot ik de spits niet af te wachten en geen risico te nemen.
Voor 7 uur stapte ik dus in de auto, met gezonde spanning en vooral veel zin. Ik had de navigatie aangezet op mijn telefoon en toen ik daar na pakweg 20 minuten op keek, zag ik dat ik een appje had. Bij het tankstation las ik het: ‘ze gaan de vliezen nog niet breken, de baby ligt te hoog’. Na even bellen met de aanstaande papa maar besloten weer terug te rijden: dit kon nog uren of wel een dag duren.
Fast forward, 12.15 uur dezelfde dag: mijn telefoon gaat, het is Patrick. ‘Het gaat nu hard, het is goed als je nu komt’. Zonder spits was het een stuk beter te doen, en dus kwam ik om 13 uur bij ze in Den Bosch aan. Ik trof het: binnen minuten na aankomst moest Maryse al overgeven; zo lekker viel het ziekenhuiseten toch niet…
Ze hadden op mij gewacht om de vliezen te breken. Vol verwachting wachtten we op de gynaecoloog, maar helaas: meer ontsluiting maar de baby lag nog steeds te hoog. Dit herhaalde zich een paar uur later nog eens, wat wel echt een fikse teleurstelling was voor Maryse. De bevalling van Fynn duurde 3 uur en op zoiets hadden ze zich toch weer ingesteld.
Dapper zette ze zich over de teleurstelling heen en stapte ze weer in het bevalbad. Ze merkte na een tijdje dat de weeën anders begonnen te voelen en wij merkten de intensiteit ook aan haar, ook al ving ze ze nog steeds erg beheerst op. Vol goede hoop drukte Patrick op de bel. Maryse was ondertussen uit het bad gekomen omdat ze geen houding meer kon vinden. Dan maar op bed, maar dat was eigenlijk ook niks, de rugweeën waren zo gemeen!
De verloskundige kwam weer even checken, ook omdat Maryse aangaf dat ze het niet lang meer volhield. Stiekem dacht ik al dat pijnstilling niet meer zou kunnen, dus ik had echt wel met haar te doen toen bleek dat ze nog steeds maar 6 cm ontsluiting had. De verloskundige raadde een morfinepompje aan, gecombineerd met weeënopwekkers. Intussen lag Maryse rollend van de pijn in bed, dus dat leek haar een heel goed idee. De minuten dat het duurde om het pompje in orde te maken leken uren en daarna leek het even alsof het niks deed, maar gelukkig haalde het echt wel de scherpe randjes van de weeën af. Maar heftig bleef het!
Na 1,5 uur aan het pompje, wat wel een stuk langer leek omdat Maryse nog zoveel pijn had, riep ze dat ze persdrang had. Iedereen hield de adem in: zou het nu toch echt? De verloskundige deed een controle en ja, ze mocht gaan persen!
En toen ging het ineens supersnel. Maryse leek eerst even in paniek te raken van alle pijn maar ze luisterde heel erg goed naar een coachende verloskundige, waardoor er binnen een paar minuten al een hoofdje zichtbaar was. Dat was voor mij ook flink schakelen, want ik wilde natuurlijk niks missen. Meteen toen het hoofdje werd geboren, volgde het lijfje, waarna ze lekker bij mama op de borst werd gelegd. Wat een opluchting: ze was er! En wat een respect voor deze sterke mama!
Thalia liet meteen goed van zich horen in een zacht huiltje dat best lang aanhield, maar ze werd uiteindelijk lekker rustig van bij mama liggen. Papa pinkte een traantje weg terwijl mama ook nog even bij aan het komen was van de storm die door haar heen was geraasd. Een douche deed wonderen en een uur na de bevalling zat Maryse er al heel fris bij!
Ik blijf het wonderlijk vinden dat er in zo weinig tijd zoveel kan veranderen: van oerkracht naar rust en verwondering om de kleine. Midden in de nacht verliet ik het ziekenhuis met een heel gelukkig gevoel, een heel mooi meisje is geboren.
